معرفی شده در سایت محبوب معماری معاصر ایران caoi.ir
نام: رستوران كانكريت/
آدرس: لواسان، تهران/
شركت مشاور: دفتر معماری بوژگان/
معمار: حامد بدری احمدی /
تیم طراحی: ندا وزیری، فاطمه شریعتی، پرستو پیرای، هانیه صفری، کاوه دادگر/
تاریخ: 1395 – 1396/
مساحت زمين: 766 مترمربع/
مساحت ساخته شده: 540 مترمربع/
نوع: رستوران/
سازه: سیاوش صدیقی/
تاسیسات مکانیکی و الکتریکی: آرش مجابی/
مدير اجرایی: محمد ضوئی/
نظارت: حامد بدری احمدی/
طراح سه بعدی: کاوه دادگر/
گرافیست: مانا قابوسی/
ماکت ساز: مینا رحیم پور /
کارفرما: محمد ضوئی/
عکاسان: علی دقیق، استودیو دید/
مصالح: بتن /
اعتبارات:
– فيناليست جايزه معمار در بخش عمومي، سال 1396
– شورتليست جايزه معماری خاور ميانه در بخش پروژه های تفريحي و اقامتي
– برنده بيست و ششمين دوره جايزه جامعه جهاني معماری از نگاه داوران و اعضا
با توجه به ايده معماري پروژه که بخشي از حجم ساختمان از زمين بالا آمده و بدون وجود هيچ نقطه ی اتکای مستقيمي بر زمين، در دو جهت عرضي و طولي تغيير شکل داده و از زمين فاصله مي گيرد، مهمترين چالش طراحي سازه، ايجاد يک سيستم و پيکربندي کلي براي سازه بوده است که پايداري بخش بيرون زده ساختمان را در تعادل با بخش اصلي ساختمان تامين نمايد. به منظور تامين ملاحظات معماري و حذف تير و آويز از زير سقف و ايجاد يک سقف مسطح متکي بر ديوارها، سيستم سازهاي از نوع ديوار باربر برشی بتن مسلح و سقفها از نوع پس تنيده در نظر گرفته شده است.
پروژه رستوران لواسان در سه سطح تعريف شد. سطح منفي يک که فضاهاي خدماتي نظير آشپزخانه و فضاي پرسنل سرويس عمومي رستوران در آن پيش بيني شده است. سطح همکف، سالن اصلي رستوران است و سطح نيم طبقه که فضاي پذيرايي است. تلاش شد سيرکولاسيون علاوه بر کمک به کارکرد درست عملکردها و حفظ استانداردهاي يک رستوران، خود بخشي از تجربه حضور در رستوران شود و به عنصري پررنگ در آن بدل گردد.
يکي از تجربه های اين پروژه، تلاش براي به خدمت گرفتن سازه و حضور حداکثر آن در معماري بود. با توجه به بودجه محدود پروژه، finishing های معمول، زايد و بعضا گران از پروسه طراحي حذف شد و عناصر سازه اي به صورت expose، فرض شدند. قطعا اجراي اين گونه تصميمات با سختيهاي فراواني روبروست که اين پروژه هم از آن بي نصيب نماند. بضاعت پيمانکاران، نبود تکنولوژي و عدم تجربه هاي قبلي، عواملي هستند که به واقعيت پيوستن اين مسير را کمي سخت مي نمايد. در نهايت هر چند محصول به لحاظ اجرا، بي نقص نيست اما اين اتفاق کلي و ميزان تاثير گذاري که در ذهن ما بود، تا حد زيادي حادث شده است.
صورت مساله اين پروژه ساده بود: طراحي ساختماني با زيربنايي مشخص و بودجه اي محدود براي يك رستوران، بنايي كوچك با دو طبقه اصلي و يك نيم طبقه كه ميتوانست در دل سالن اصلي رستوران جاي بگيرد. (دليل تاكيد ما بر روي عنوان «ساختمان رستوران» اين است كه معماري داخلي اين پروژه عليرغم اشتياق ما براي انجام آن، در پكيج كاري ما قرار نگرفت. متاسفانه اين بخش بسيار نا مطلوب و بدور از هماهنگي اوليه با معماري بنا انجام شد. اين مهم، امكان تهيه عكس از برخي فضاهاي تمام شده داخلي را از ما گرفت.)
در پروسه طراحي تلاش شد تا معماري، همان سازه و سازه همان معماري باشد، عناصر سازه اي، نمايان (expose) فرض شدند و با افزودن عناصري چون شيشه، سراميک کف و المان هاي تاسيساتي، کليات پروژه شکل گرفت. در اين ميان و در قاب ورودي شکل گرفته براي تلطيف و افزودن مقياس انساني به ورودي، از کاشي هاي دست ساز رنگي استفاده شد و تصوير حجم به هوا بر خاسته بر روي زمين، به حوض آب تبديل شد.
