بتن دوخت

معرفی شده در سایت محبوب معماری معاصر ایران  caoi.ir

نام: بتن دوخت/
آدرس: تهران، ضلع جنوب غربی میدان فردوسی، مرکز تجارت جهانی فردوسی /
شرکت مشاور: فضای فَرا تُهی [ درباره شرکت ]/
معمار مسئول: نیما میرزامحمدی/
تیم طراحی: ملیکا میرمیران/
تاریخ: ۱۳۹۶/
مساحت زیربنا: ۳۰ مترمربع/
نوع: تجاری، بازسازی/
مدیر اجرایی: نیما میرزا محمدی/
تیم اجرایی: آرمان مهر آذین، نیما میرزا محمدی
طراح سه بعدی: امیر محمد بروجردیها، ملیکا میرمیران/
گرافیک: ملیکا میرمیران، امیرعلی کاظم تبریزی، معین پوراعتماد، نگین اصانلو/
مصالح: تایل های بتنی، پروفیل آهنی/
کارفرما: آقایان رحیمی، قاسمی
عکاس: نیما میرزامحمدی/

یک فضای کوچک حدودا ۳۰ مترمربعی، برای نمايش محصولات یک تولیدی لباس رسمی مردانه چگونه می توان این همه لباس را در فضای کوچکی این چنینی به نمایش گذاشت؟
چطور ممكن است كه مفاهيمي از روند دوخت را در روح فضا دميد؟
چگونه ظرافت تار و پود پارچه را در فضا تداعي كنيم؟
چطور، زمينه اي نسبتا خنثي اما جذاب پديد آوريم؟
آويز لباس را چطور؟ می شود آنرا جور ديگری ديد؟
و نور كه بايد باشد، ولي چگونه مي توان آنرا در دل ديواره ها تنيد؟

پس، بتن را بر ديواره ها پوشانديم تا هم حسي از خشونت و بي پيرايگي فضاي توليدي بدهد و هم رنگي خنثي بر بستر زمينه گذارد. بعد تار و پودي پيوسته را بر ديواره ها و كف بتني نشانديم. نخی آهنين را در ميانه هاي تار و پود هاي بتني دوختيم، البته اندكي شُل دوختيم تا آويزهای لباس را در دل ديوار پديد آورد. سپس از درز اين دوختهاي آهنين، نور را به فضا تابانديم ، نورهايي باريك و نافذ اما تاثير گذار. ميز را هم از امتداد همان نخهاي آهنين ساختيم و در مركز نشانديم تا گردشي روان در فضا ميسر شود. نتيجه فضايي محجوب و آرام شد و البته گيرا، كه هم بي پيرايه و سبك است و هم می شود سر نخهایی از ظرافت دوخت و پارچه را در آن یافت.